سبد سفارش شما خالی است!

آن‌چه امروزه زبان فارسی می‌نامیم و بدان سخن می‌گوییم، فرزند خلفی از گروه زبان‌هایی است که اصطلاحا هند و اروپایی نامیده می‌شوند. زبان ما با زبان هم‌نژادان هندی‌مان وجه اشتراک بیش‌تری داشته و با زبان‌های هندی، گروه زبان‌های هند و ایرانی را تشکیل داده است. در دوران جابجایی، هندیان مسیر آن سوی هندوکش را در پیش گرفته‌اند و نیاکان ما در سرزمین ایران مستقر گردیده‌اند و بدین‌سان، گروه زبان‌های ایرانی موجودیت یافته است. در انتساب زبان‌ها به گروه زبان‌های ایرانی، معیار زبان‌شناختی مورد نظر است نه مرزهای جغرافیایی یا سیاسی کنونی ایران. از این رو مثلا زبان آسی که در قفقاز گویشور دارد، لهجه‌ی یغتابی که در دره‌های یغتاب بدان سخن می‌گویند و زبان پشتو که در افغانستان متداول است، از لحاظ علمی و زبان‌شناسی جزء زبان‌های ایرانی به شمار می‌آیند. اما زبان ترکی و عربی که در بخش‌هایی از ایران کنونی صحبت می‌شود از لحاظ تبار، جزء زبان‌های ایرانی نیستند. کتاب حاضر حاوی مقالاتی از نگارنده است که طی چندین سال در نشریات مختلف به چاپ رسید. و اینک بدون رعایت تاریخ نگارش در شش بخش عرضه گردیده است. این بخش‌ها عبارت‌اند از: "زبان، خط و ادبیات"، "تاریخ و فرهنگ"، "اسطوره‌ها"، "ترجمه‌ی سنگ‌نوشته‌ها و متون فلسفی وکلامی"، "بزرگداشت بزرگان؛ و نقد کتاب. در پایان نیز متن گفت‌وگویی که برای جلسه‌ی بزرگداشت نگارنده (ژاله آموزگار) در انجمن آثار و مفاخر فراهم شده بود، نقل گردیده است.