سبد سفارش شما خالی است!

اگر بخواهیم از شعر سنتی صدسال اخیر ایران، سفینه‌ای فراهم آوریم، بعد از بهار و ایرج و پروین و شهریار، بیش‌ترین انتخاب از شعر حمیدی شیرازی خواهد بود. حمیدی در عرصه‌های گوناگون با سخن پارسی، شاعری ورزیده و توانا بود که در چندین قالب از قالب‌های شعر سنتی پارسی، شاهکارهای ارجمندی به یادگار گذاشت. امتیاز بزرگ حمیدی بر اغلب کسانی که در این عصر، شعر کلاسیک می‌سرایند این بود که تا از حالتی روحی سرشار نمی‌شد، شعر نمی‌گفت، اکثر شعرهای او نوعی بیان حال عاطفی اوست از خشم و کینه تا مهر و مرثیه و نوعی تاملات وجودی. شعر حمیدی، مبانی جمال‌شناسی خود را در سبک خراسانی می‌جوید. شعرهای برجستة او غالبا محصول نیمة دوم عمر شاعری اوست. کتاب حاضر پس از مقدمه‌ای از «محمدرضا شفیعی کدکنی» در خصوص «مهدی حمیدی شیرازی» به منتخبی از سروده‌های این شاعر معاصر در قالب‌های مختلف اختصاص دارد.