سبد سفارش شما خالی است!

"آن چه هدف اصلی این نوشته را تشکیل می‌دهد، جست و جو از نقش قرآن در قلمرو شناسی دین بوده، و پرسش اصلی این است که آیا برای به دست آوردن قلمرو دین می‌توان به قرآن کریم مراجعه کرد یا نمی‌توان، و باید پیش از مراجعه به قرآن، با مباحث برون دینی، قلمرو دین را به دست آورد و آیه‌های مربوط به قلمرو دین را بر اساس آن فهم تفسیر کرد...". بر این اساس، مفروض‌های بحث عبارت‌اند از: 1 - دین اسلام، با انسان و ویژگی‌های او متناسب است؛ یعنی شارع و آورنده دین، انسان بودن، صفت‌ها، توانمندی‌ها و ضعف‌های وی را در نظر داشته است. 2 - خاتمیت و پایان یافتن وحی، به معنای انقطاع ارتباط مستقیم و حیاتی است، نه بی‌نیازی انسان از وحی و آموزه‌های الاهی، بنابراین، انسان‌ها همیشه به وحی نیاز دارند و باید برای رسیدن به سعادت، از احکام، دستورها و معارف آن استفاده کنند. 3 - رابطه علم (به معنای عام) و دین، تساوی عموم خصوص مطلق (به سود دین) نیست؛ یعنی دین تمام احکام و معارف و دستورهای مورد نیاز انسان و آن چه با علم کشف می‌شود، بیان نمی‌کند. 4 - خداوند در قرآن کریم به زبان مردم سخن گفته است که با شرایط و قواعد لازم می‌توان به احکام و معارف آن دست یافت.