سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در این تک‌نگاری کوچک، ضمنِ طرحِ دغدغه‌های مشترک با دنیای سینماگر، به رهیافت خود درباره‌ سینما به‌مثابهِ «هنرِ امرِ محسوس» می‌پردازد. این سینما کاری ندارد جز داستان‌پردازی؛ و «زمان بعد»، همان زمانی است که دیگر داستانی برای روایت‌کردن وجود ندارد، مگر داستانِ تکراری انتظارها و وعده‌های تحقق‌نیافته. دنیای حسانی «بلا تار» تمام و کمال مبتنی بر زمان است و طبعاً مبتنی بر استفاده از پلان-سکانس. نویسنده نیز در این پلان-سکانس‌ها به جست‌وجوی همان اصلِ محبوبِ خود در سیاست و زیبایی‌شناسی می‌پردازد: برابری.