سبد سفارش شما خالی است!

با توجه به جایگاه تعیین‌کننده و حق‌مدارانه جنبش دانشجویی در مقاطع تاریخی 16 آذر 1332، 13 آبان 1358 و جنبش نوظهور عدالت‌خواهی می‌توان گفت آن‌چه این جنبش‌ها را به یک‌دیگر پیوند می‌دهد، حقیقت‌گرایی و پرهیز از انزجار آن‌ها از مصلحت‌اندیشی‌‌های متعارف و بعضا کاذب است. اگر به جنبش‌های دانشجویی و زمینه‌های پیدایی آن‌ها توجه کنیم درمی‌یابیم که همه به گونه‌ای درهم‌شکنندۀ فضای رخوت‌آمیز و همراه با سکوت ناشی از ترس و ناامیدی قبل از انقلاب و مصلحت‌گرایی و نظم‌گرایی بعد از انقلاب بوده‌اند. هرچند مقایسه دو جنبش اخیر با جنبش 16 آذر به دلیل رخداد انقلاب اسلامی کار بسیار دشواری است. اما وجه مشترک این سه جنبش را می‌توان علاوه بر تن ندادن به وضع موجود و درهم‌شکستن سکوت و رخوت مزبور در تعیین‌کنندگی و نقطۀ عطف بودن آن‌ها دانست. در کتاب حاضر مباحث مربوط به حق و مصلحت و جنبش دانشجویی در قالب چهار گفتار تحت این عناوین فراهم آمده است: اجتناب‌ناپذیری ایدئولوژی و جنبش دانشجویی؛ جنبش دانشجویی و آسیب‌ دولتی شدن آن؛ جنبش سوم؛ و جنبش دانشجویی و موانع نقد.