سبد سفارش شما خالی است!

نگارش تاریخ ادبی با استفاده از شیوه‌های نوین، به همان اندازه که پرجاذبه است، پیچیده‌ نیز هست. داشتن اطلاعات دقیق از جامعه‌شناسی، روان‌شناسی، تاریخ سیاسی، عقیدتی، فرهنگی، جغرافیا، سبک‌شناسی، نقد ادبی و تلفیق آنها در قالب یک نظام نظری منسجم، شرط لازم در نوشتن تاریخ ادبی است. در این حوزه، روش‌ها و رویکردها، متنوع و پیوسته در حال تغییرند. بسته به این که هر محقق چه مبانی نظری را پذیرفته باشد، روش و نتایج کارش با دیگری تفاوت می‌کند. به تصریح نگارنده «من در کتاب حاضر یک نظریة ادبی خاص را اساس قرار نداده‌ام و رویکرد التقاطی را نیز علمی نمی‌بینم، بلکه باورم بر این است تا ضمن برخورداری از نظریه‌های موجود، به تلفیقی نظام‌دار و منسجم از آراء مختلف دست پیدا کنم که در نگارش تاریخ ادبی ایران، کارآمدترین روش را در اختیارم بگذارد. با این حال به طور خاص باید از دو گروه نام ببرم که بیش‌ترین بهره را از آراء آنان گرفتم؛ نخست فرمالیست‌ها و ساختارگرایان، تا آن‌جا که به موضوعات درون‌متنی مربوط می‌شد و دیگر، جامعه‌شناسان هنر، تا آن‌جا که مسائل برون‌متنی برایم پیش‌آمد». نظریة تاریخ ادبی؛ شکل‌گیری ژانرها در دل اساطیر؛ دگردیسی ژانرها؛ و تولد ژانرها در هیات نوین عناوین بخش‌های مختلف کتاب حاضر هستند.