سبد سفارش شما خالی است!

دانیل بلوز شرابی رنگ یا آزاد زندگی کن یا بمیر را پوشید و با آرتور، ساعت‌ها در گذرگاه‌های مرطوب جنگلی پیاده رفتند و در میان درختان و برگ‌های قرمز تیره گم شدند. دانیل نفس عمیقی کشید. سکوت محض بود، درست همان‌طور که گاهی در زندان اتفاق می‌افتاد و یا در دشت‌های دم خانه دوران کودکی‌اش. دانیل به درستی می‌دانست انسان گاهی برای مرگ اشتیاق بیشتری دارد تا زندگی در میان درختان، جایی که لجن کفش‌هایش را سنگین کرده بود فریاد بر آورد: آرتور، شعار من از حالا این است: یا آزاد زندگی کن یا بمیر.