سبد سفارش شما خالی است!

اقامت در «مجتمع اقامتی خاص» گرچه می‌تواند همراه با نوعی اجبار به نظر برسد، اما معماری نوین توانسته است با خلق کیفیات فضایی متفاوت، تعریفی جدید از زندگی در مسکن دسته‌جمعی ارائه دهد. هرچند در گذشته نیاز و توجه چندانی به این عملکرد نبود، اما با گذشت زمان و تغییر نحوة زندگی و روابط اجتماعی، لزوم توجه به این نوع از مسکن در کنار دیگر انواع، بیش از گذشته احساس شد. از این رو آثار موفق بسیاری از معماران آن دوره در این زمینه دیده می‌شود، تا حدی که امروزه می‌توان آن را بخشی اساسی از امکانات و کاربردهای شهرها دانست که در ارتقاء کیفیت زندگی شهری موثر است. برای مجتمع اقامتی در حوزة معماری می‌توان سه شاخصه معرفی کرد؛ اول این که مجتمع‌ها به گروهی خاص با نیازهای مشترک و جمعی تعلق دارد. دوم این که اقامت در آن بلندمدت است به گونه‌ای که بتوان به آن «مکانی برای زندگی» گفت و سوم این که مدیریت و ادارة مجموعه به صورت تشکیلاتی است. در مجموعة حاضر 50 مجتمع اقامتی شامل آثاری از معماران معروفی چون «آلوارآلتو»، «استیفن هال»، «هرمان هرتسبرگر» و همچنین انواع متداول این عملکرد نظیر «خوابگاه دانشجویی»، «خانة سالمندان» و «محل اقامت شهروندان تحت مراقبت» معرفی شده است.