سبد سفارش شما خالی است!

گفتمان را در یک تعریف مقدماتی شیوه‌ای خاص برای سخن گفتن دربارة جهان و فهم آن (یا فهم یکی‌ از وجوه آن) دانسته‌اند. کلیة رویکردهای موجود در تحلیل گفتمان علاوه بر مفروضات عام بر ساختارگرایی اجتماعی، نگاه مشابهی به زبان و سوژه دارند. نقطة شروع رویکردهای تحلیل گفتمان، همان ادعای فلسفة زبانی ساختارگرا و پساساختارگراست، یعنی این که دسترسی ما به واقعیت، همواره از طریق زبان است. ما به کمک زبان، بازنمایی‌هایی از واقعیت خلق می‌کنیم که به هیچ‌وجه بازتابی از یک واقعیت از پیش موجود نیستند. در حقیقت، زبان در برساختن واقعیت نقش دارد. این بدان معنا نیست که واقعیتی وجود ندارد. معانی و بازنمایی‌ها اموری واقعی‌اند. پدیده‌های فیزیکی نیز وجود دارند، اما صرفا از طریق گفتمان معنا پیدا می‌کنند. در این کتاب با معرفی و بحث راجع به سه رویکرد مختلف به تحلیل گفتمان، نظریة گفتمان «لاکلو و موف»، تحلیل گفتمان انتقادی و روان‌شناسی گفتمانی؛ گسترة این حوزه نشان داده شده است.