انسان در شعر رابرت فراست
شاعران آمریکایی - قرن 20 م. / انسانگرایی در ادبیات / فراست، رابرت لی، 1874 - 1963 - نقد و تفسیر
اشعار رابرت فراست (1874-1963م) با ظاهری سهل و دستیافتنی، بعید و چندسویه است. شعرهای او نمایشگاهی از تلاش انسان برای بقا در جهانی بحرانی است. انسان او در بطن آشفتگیها در جستوجوی آرامشی هرچند گذراست و در جهان و طبیعتی که او را نادیده میگیرد، در راه برقراری نظم و آرامش تلاش میکند. اما به خوبی میداند که همین آشفتگی به ماهیت او به عنوان انسان تعین میبخشد. در واقع حضور انسان و مبارزهاش با آشفتگیهای موجود، الهامبخش او در خلاقیت است. در شعر فراست، انسان موجودی است بین دیگر موجودات، با وجود این پدیدهای تنهاست و با سرنوشت خویش به تنهایی مواجه میشود. برای چنین موجودی، زندگی به طور همزمان مستعد اضطراب و ناکامی از یک سو و آرامش و کامیابی از سوی دیگر است. نخستین مسالة انسان، دستیابی به حقیقت زندگی یا مجاورت نسبی با آن است. کتاب حاضر به نقد اشعار رابرت فراست و نوع و ابعاد حضور انسان در شعر وی اختصاص یافته است. انسان و رابطهاش با دیگران به عنوان موجودی اجتماعی، انسان و رابطهاش با طبیعت و انسان و نوع مقابلهاش با امور مختوم هستیشناختی سه فصل عمدة کتاب است.