سبد سفارش شما خالی است!

در تاریخ ادبیات ایران، چندگونه شعر اجتماعی را می‌توان یافت که عبارت‌اند از: شعر در اجتماع؛ شعر دربارۀ اجتماع؛ دو شعر از اجتماع. مقصود از شعر در اجتماع، سروده‌هایی است که به میان مردم رفته و رفتارها را تحت تاثیر قرار داده است. از جمله «شاهنامه» اثر «فردوسی». شعر دربارۀ اجتماع، شعری است که دربارة مردم، از مردم و برای مردم سروده شده است. این سروده‌ها را در چهار حوزه می‌توان تحلیل کرد: نکوهش زشتی‌ها و ناروایی‌های اجتماعی؛ ستایش ارزش‌های مردمی؛ تحریک مردم در امور سازنده یا مبارزه با زشتی؛ و هم‌دردی با مردم در غم‌ها و حادثه‌ها. از جمله این سروده‌ها می‌توان به سروده‌های جنگ تحمیلی اشاره کرد. شعر نوع سوم نیز سروده‌های مردم بی‌نام و نشانی است که در ذهن و زبان مردم جاری است. ضرب‌المثل‌ها در حوزۀ این نوع شعرها قرار می‌گیرند. مجموعۀ حاضر مشتمل است بر مقالات منتخب نخستین گنگرۀ شعر اجتماعی که بررسی ابعاد شعر اجتماعی و تحلیل و تبیین سروده‌های اجتماعی شاعران عمدتا نام‌آشنای ایران اختصاص دارد. عناوین برخی مقالات عبارت‌ است از: اندرز اجتماعی در ادب پارسی؛ رویکرد دینی و اجتماعی در اشعار پروین اعتصامی؛ تاویل جامعه‌شناختی رزمنامه رستم و اسفندیار؛ ضرورت‌های شعر اجتماعی؛ شعر اجتماعی و ارزش‌های دینی؛ رویکردهای اجتماعی در شعر پروین اعتصامی؛ و شعر اجتماعی در آینۀ تاریخ.