سبد سفارش شما خالی است!

همیشه و همچنان، وقت تماشای هر کدام از پدرخوانده‌ها، گوشه‌ای از ذهنم این حس هم می‌گذرد که انگار وارد دنیای ممنوع شده‌ام. انگار جایی هستم که نباید باشم؛ و نه تنها زبان، هر نگاه و هر حرکت دست، هر سکوت و هر تکیه دادن و هر پا روی پا گذاشتن، هر غذای روی میز و هر میوه، همه چیزشان متعلق است به فقط خودشان؛ و تازه خیلی وقت‌ها حتی به درستی روشن نیست این آدم‌ها اصلاً کجا هستند. این خانه نمای بیرونی از چه شکلی است، این اتاق به کدام اتاق راه دارد، اینجا دفتر کار است یا پستوی دکانی؟