سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، پژوهشی است در ارتباط با نوستالژی در حوزه ادبیات نمایشی که موضوع این شاخه ادبیات، در واقع پیوند انسان با زندگی و طبیعت و وظیفه‌اش تحلیل روحیات وی و نحوه برخورد او با حوادث است. برای بهتر شناختن اصطلاح نوستالژی در این گستره وسیع ادب و هنر، برخی از آثار سه پایه‌گذار موج نوی نمایشنامه‌نویسی ایران: «غلامحسین ساعدی»، «بهرام بیضایی» و «اکبر رادی» مرجع دانسته شده و زمینه‌های مختلف غم غربت، نظیر وطن، دوری از عزیزان، گذشته‌های دور، معشوق، جوانی و ... در این آثار به‌تفصیل مورد ارزیابی قرارگرفته و در این راستا نه‌تنها دغدغه‌ها و آلام خود نویسنده واکاوی گردیده، که خصوصیات شخصیت‌های محوری آثار نیز از نظر گذشته است. این پژوهش بر آن است تا ضمن بیشتر آشنا نمودن دانشجویان و کلیه علاقه‌مندان به بررسی روان‌شناسانه آثار ادبی و هنری، با نوستالژی و مؤلفه‌های آن؛ مسیر تحلیل و نقد مطلوب‌تر این آثار به‌خصوص نمایشنامه را تا حدودی هموار سازد.