سبد سفارش شما خالی است!

هرگاه نیاز به استناد وقایع تاریخی پیش آید، گناه تحریف تاریخ، مانند سکوت در برابر برخی از پدیده‌ها و کوچک شمردن آنها با بزرگ‌نمایی و دستکاری به منظور اصالت دادن به پدیده‌های نوظهوری مانند تصوف در اسلام ایجاد ابهام و تردید نموده است. مهم‌ترین زبانی که این عده از استنادکنندگان به تاریخ در پیشینه‌سازی دارند، جلوه دادن نادرست حقایق است که می‌تواند افراد ناآگاه از تاریخ را سرمایۀ‌ بازیگری فتنه‌انگیزان کند. از جمله اقدامات بسیار مهمی که در این مسیر صورت گرفته، شخصیت‌سازی برای افرادی نظیر «محسن بصری» است. بعد از انتشار کتاب حسن بصری، چهرۀ جنجالی تصوف، فرقۀ گنابادی، آقای ثبوت را برای نوشتن «حسن بصری» با عنوان تعجب‌آور «گنجینه‌دار علم و عرفان» انتخاب نمود. در اولین‌ روزهای انتشار کتاب، اندیشمندان جامعۀ علمی، متوجۀ انحرافات موجود در تالیف آقای ثبوت، که تحریف حقایق به وسیلۀ توجیه مطالب و قیاس حسن بصری با پاکان و نیکان بود، شده و هریک به نوبۀ خود به مبارزه با این مسئله پرداختند. از جمله این بزرگان می‌توان دکتر حکمت را نام برد. در کتاب پیش رو علاوه بر نقد دکتر حکمت نسبت به کتاب مذکور، نقد مولف نیز در این زمینه آورده شده است.