سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در این کتاب، روح را به منزله‌ی جوهر یگانه و واحد آگاهی و شعور به کار می‌برد و ماده را آنتی‌تز آن می‌داند که از سنتز این دو، کائنات یا کیهان به وجود می‌آید. ماحصل دیدگاه نویسنده در کتاب بدین‌قرار است: "ما در یک فضا زمان بی‌پایانی از شعور، اطلاعات، آگاهی و در یک کلمه در یک فضا و زمان روحی زندگی می‌کنیم که متاسفانه فقط سطح نازکی از بافته‌ی بیرونی آن را ادراک می‌کنیم و ژرفای عظیم آن از شناخت و دانش و ادراک ما پنهان است و پرده‌ای در مقابل دید و درک ما قرار دارد. شاید در قرن‌های آینده با تکامل انرژی روحی و ذهنی انسان، این پرده به تدریج بالا رود و ما به حقایق عمیق‌تر و بیش‌تری پی ببریم. خداآگاهی نیرو و سرشت کل هستی است و انسان باید از انرژی فطری خود که ودیعه‌ی خدایی است به بهترین نحوی برای ترقی، توسعه و سعادتمندی خود در روی زمین استفاده کند. اگر انسان بخواهد روی کره‌ی زمین باقی بماند، باید ساختار آگاهی پرانرژی خود را برای سازندگی، خلاقیت و عشق و فداکاری و اعتلای هستی کلان خود به کار ببرد. در غیر این صورت نمی‌تواند تمدن و نژاد خود را حفظ کند".