سبد سفارش شما خالی است!

پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، فعالیت‌های دانشجویی به نام جریان چپ نام‌گذاری شد و نخستین سنگ‌بنای آن در دانشگاه تهران گذشته شد. فعالان این جریان در دانشگاه، تحت عنوان سازمان دانشجویان دانشگاه تهران فعالیت می‌کردند و گفتمان آنها مبارزه با امپریالیسم و مساوات و برابری بود. با شکل‌گیری نظام نوپای اسلامی (بعد از انقلاب اسلامی) با توجه به خلاهای جامعه‌شناختی، گروه‌های مختلف دانشجویی چپ در دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی به فعالیت خود ادامه دادند و توانستند به عنوان یک جریان منسجم سیاسی برخی از افراد را با استفاده از شعارهای گمراه‌کننده جذب کنند. در این میان گروه‌هایی وجود داشتند که در سخنان، برنامه‌ها و بیانیه‌های خود به ایجاد تنش و بحران‌آفرینی می‌پرداختند. و اگرچه بعضی اوقات توانستند قسمتی از بدنة دانشجویی را با خود همراه نمایند، ولی در بلندمدت به دلیل مبتنی نبودن حرکتشان با آرمان‌های اصیل حرکت دانشجویی (ستیز با استکبار و برقراری عدالت) به تدریج در دانشگاه‌ها ماندند و به طیف‌های متعدد تقسیم شدند. سرانجام پس از وقایع خرداد 1382 که با اعتراض به خصوصی‌سازی دانشگاه شروع شد، گروه‌های یاد شده به این نتیجه رسیدند که می‌توان با شعار دادن در حوزة برابری از فرصت به دست آمده، برای متهم نمودن نظام به بی‌عدالتی استفاده کرد و این چنین بود که در 16 آذر 82 پس از سال‌ها غیبت جریان چپ در دانشگاه‌ها، بار دیگر با پلاکاردهایی با شعار «پیوند دانشجو و کارگر» و شعارهای «برابری‌طلبی» و «آزادی‌طلبی» که آشکارا نماد مارکسیستی را نیز به همراه داشت، در مقیاس گسترده‌ای به صحنه آمد. در کتاب حاضر جریان چپ دانشجویی در ایران از ابتدا تا زمان حال بررسی شده است.