سبد سفارش شما خالی است!

شبی که آمستردام بودم، یک شب برفی کریسمس بود و هوا جوی های آب را به مستطیل‌های یخ زده تبدیل کرده بود. داشتم سرخوشانه و تنهایی پرسه می‌زدم و ادای آدم‌های ولگرد را در می‌آوردم که از جلوی یک گالری کوچک رد شدم و همان موقع، چشمم به یک نقاشی خورد که نیروی جذبش از نیروی گام برداشتنم بیشتر بود. کیفیت طراحی و زیبایی ضربه‌های قلم‌مو در رنگ روغن رقیق، شبیه زیبایی دوره نوزایی بود؛ اما نکته هراس‌آور و گیرای نقاشی نشانه‌های نوگرایانه اش بود. پیکری ناهماهنگ با پیرامونش در بافتی مستقل، زنی تسخیر شده در ردایی آبی رنگ که چهره بزرگ و ماه مانندش را از میان آبراهه‌ی زیر زمین بیرون می‌کشید.