سازمان همکاری شانگهای، چشماندازی به سوی جهان چندقطبی
آسیای مرکزی با قرار گرفتن در بین کشورهایی چون روسیه، چین، هند، پاکستان و ایران، به نقطۀ اتصال ژئوپولتیک بخشهای گوناگون آسیا و اروپا تبدیل شده است. این منطقه علاوه بر برخورداری از منابع غنی طبیعی، در تحولات سیاسی و اقتصادی حوزۀ اوراسیا نیز دارای نقش اساسی و کلیدی است؛ از سویی شرایط خاص ژئوپولتیک و ژئواکونومیکی منطقه باعث شکلگیری و بروز رقابت قدرتهای بسیاری در منطقه و در نتیجه افزایش بیثباتی، بحرانها و ناآرامیها در آن شده است. نیاز به برقراری ثبات و امنیت سیاسی و علاقهمندی به گسترش همکاریهای اقتصادی در چارچوب ساختاری مشترک با هدف زدودن فقر، زمینهساز تشکیل سازمان همکاری شانگهای شد. این سازمان در سال 1996 با عضویت پنج کشور جمهوری فدراتیو روسیه و جمهوری خلق چین، قزاقستان، قرقیزستان، و تاجیکستان تشکیل شد و در سال 2001 جمهوری ازبکستان نیز به آن پیوست. نگارنده در کتاب حاضر علاوه بر بررسی تاریخچه و روند شکلگیری سازمان همکاری شانگهای به نشستها، کارکردها و مواضع آن میپردازد و رابطۀ ایران با این سازمان را بررسی میکند.