سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده با استناد از چند منظومه عاشقانه ایرانی ـ همایی و همایون، خسرو و شیرین، و ویس و رامین ـ همچنین با شواهدی از متون دیگر، بر آن است این نکته را یادآور شود که "اندیشه ایرانی درباره هنجار و چگونگی رفتار اجتماعی زنان و مردان، به اعتبار جایگاه جنسی آنان است ."وی خاطر نشان می‌کند : "از فرودستی و کهتری جنس مادینه به‌ویژه هنگام حکایت کردن داستان عاشقانه و درباری، کمتر آشکارا به‌صراحت یاد می‌شود، اما در خلال گفته‌ها و سروده‌ها و رفتار و کردار قهرمانان داستان می‌توان مشاهده کرد که چگونه همه نهادهای اجتماعی و مفاهیم جمعی رو به سوی آن دارد که زن را محدود و منحصرا متکی و پایبند به وظایف جنسی‌اش سازد .از پس آن، کار او را رایگان و بی مزد و منت به شمار می‌آورد و از مستقل اندیشیدن و تلاش و کار در جامعه باز می‌داردش تا فرمانبرداری و کهتری او را تضمین کند .چنین است که نیمی از جامعه، همانند ویس در داستان ویس و رامین، به‌رغم مقاومت بیهوده آغازین خویش، ناگزیر تن به ارتکاب گناهی خواهند سپرد که جامعه آن را پیش از زادن آنان برایشان مقرر داشته است ;چونان نفرینی شوم ...گناه از بی منطقی بیهوده‌ای است که بر اثر آن ارتباط زن و مرد در قالب و چارچوبه‌ای غریب و ناموزون شکل می‌گیرد .در این حادثه شگرف که آفریده اشتباهاتی ناخواسته است، بی عدالتی پدید می‌آید و زمینه را چنان می‌چیند که گناهانی قهری و نادلخواه را به زن می‌بندد و گاه مرد گناه‌کار را پاکدامن می‌شمارد .در حقیقت، همه گونه روابط و پیوند زن و مرد است که در نهایت بد تعریف می‌شود و به دروغ آلوده می‌گردد ; گرچه همه چیز در این آشفتگی، ظاهرا فقط به سود مردان جلوه می‌کند ."...