سبد سفارش شما خالی است!

در تربیت عهد قدیم، مانند آنچه که افلاطون در کتاب «قوانین» به روشنی بیان می‌کند، کودک نه به‌خاطر خود، بلکه به‌واسطه پیوند تابعیت که او را به شهر متصل می‌سازد، درنظر گرفته می‌شود. همچنین تربیت قرون ‌وسطایی، با الهام از مسیحیت، به کودک در قالب رابطه او با خداوند می‌پردازد. از یک‌سو، «پایدای» (تربیت) باستان، کودک را شهروندی می‌داند که در جامعه مدنی تکامل می‌یابد و از سوی دیگر، تربیت قرون ‌وسطایی به کودک به چشم موجودی نگاه می‌کند که به‌واسطه گناه، جهالت و غرایز جنسی دچار تباهی شده است و باید اصلاح شود و به راه راســت هدایـت شــود. در قــرن هفــدهم و هجـــدهم چشم‌انداز تربیت تغییر پیدا کرد. همان‌طور که «فیلیپ آریس» (نویسنده) به ایـن موضـوع اشـاره کرده است، کودک درنهایـت به‌عنوان یک فرد آزاد و مستقل درنظر گرفته می‌شود... . در این کتاب، روش‌های نوین تعلیم‌وتربیت از نگاه «ژان پل رسوبر»، بررسی می‌شود.