سبد سفارش شما خالی است!

اهمیت صلح و همزیستی بر هیچ‌کس پوشیده نیست. در شرایط صلح و آرامش است که اقوام و ملت‌ها در ارتباط و تعامل سازنده با یک‌دیگر قرار می‌گیرند و فرهنگ‌های مترقی زمینه‌ساز پیشرفت و تعالی فرهنگ‌های دیگر می‌شوند. به یقین فرهنگ مترقی دینی که انسان و جهان را در جایگاه اصلی خود تعریف کرده، و گسترش مبادی خود را در میان سایر اقوام و ملل از اهداف عالیة خود قرار داده است، از این اصل اجتماعی مستثنا نیست. اما در فرهنگ اسلامی سه عنصر وجود دارند که شاید به نظر برسند با اصل صلح و همزیستی در روابط بین‌الملل تعارض دارند. نخست، تاکید زیاد اسلام و قرآن بر استمرار کلمة توحید؛ دیگر، عنصر قتال که در نگاه عموم، به خطا معاد و مساوی جهاد تلقی شده است و نصوص فراوانی اعم از آیات و روایات در تاکید و فضیلت آن وارد گشته است و در نهایت، عنصر مهم سلطه‌ناپذیری نسبت به کافران که در زبان فقها، از آن به قاعدة «نفس سبیل» تعبیر شده است. نگارنده، در پژوهش حاضر که به صورت تطبیقی صورت گرفته، تعارضات احتمالی یا ظاهری میان سه عنصر مذکور را با اصالت صلح و هم‌زیستی در روابط بین‌الملل بررسی کرده است، همچنین دربارة عنصر جهاد در معنای متداول آن، یعنی پیکار و قتال، که مورد بدفهمی غربیان قرار گرفته، بحث جداگانه و مفصلی ارائه کرده است.