سبد سفارش شما خالی است!

«ساختار منطقی جهان» (1928)، برای فهم جنبش فلسفیِ موسوم به «پوزیتیویسم منطقی» یا «تجربه‌گرایی منطقی»، اثری کلیدی است. این کتاب مدت‌های مدیدی اسیر بدفهمی بود، اما اخیرا دیگر بار توجه‌ها بدان جلب شده است؛ کتابی که زمانی آن را تکمله‌ای آشکارا پدیدارگرایانه بر رساله‌ «ویتگنشتاین» می‌شمردند، اکنون به‌خودی‌خود، اثری بسیار پیچیده تلقی می‌شود. «کارناپ» در این اثر هدفی را دنبال می‌کرد که می‌توان بی‌مناقشه به حلقه‌ «وین» نسبت داد: تدارک توضیحی در باب ماهیتِ معرفت علمی که برای واپسین پیشرفت‌های [علمیِ] آن دوره بسنده باشد؛ او همچنین در پی هدف خود بود: توجیهِ امکانِ معرفت ابژکتیو، با بسط زبان‌هایی برساخته برای شاخه‌های علم. کارناپ به دنبال دفاع از ادعای معرفتیِ علم نبود -آن هم با تحلیل زبان‌هایی که علم عملا به کارشان می‌گیرد- بلکه در تدارکِ بازسازی‌ عقلانیِ چارچوب‌های منطقی- زبانیِ نظریه‌های علمی بود (به‌جای تحلیل آن‌ها در صورتِ داده‌شده‌ی تاریخی‌شان). اهمیت این بازسازی در شرح روشنی است که از معنا و مبنای تجربیِ گزاره‌های علمی ارائه می‌دهد.