سبد سفارش شما خالی است!

رمان حاضر، نقدی بر صنعتی و ماشینی شدن جامعه و صنعت سینماست. نویسنده در این رمان، تقابل میان تکنولوژی و انسانیت، سینما و تئاتر، هنر در فرایند باز تولیدپذیری مکانیکی آن و وحدت تکرارناپذیر اثری هنری را به تصویر می‌کشد و به یاری مؤلّفه‌های روان‌کاوانه و فلسفی به ابهامات و تناقضات سینما اشاره می‌کند و رابطة انسان ـ ماشین را مورد تحلیل قرار می‌دهد. در این رمان «سرافینوگوبیو»، فیلم‌بردار یک شرکت فیلم‌سازی است. تنها مکان آرامش‌بخش برای سرافینو ویلای باصفایی در «سورنتو» است. سرافینو در آنجا با پدربزرگ «کارلو» و مادربزرگ «روزا» و دو نوة آن‌ها آشنا می‌شود. سرافینو تصمیم می‌گیرد که درد و رنج شخصیت‌های پیرامونش را روایت کند، امّا او خسته از واقعیات پوچ، از این کار دست کشیده، به عنوان یک فیلم‌بردار سرد و بی‌تفاوت، به ثبت مکانیکی وقایع پیرامونش توسط دوربین مشغول می‌شود و در پایان، طی فرایندی از استحاله و دگردیسی با دوربینش یگانه می‌شود.