سبد سفارش شما خالی است!

این همه محدود و خلاصه بودن دنیایم، این برزخی که خودم با دستانم از زندگی‌ام ساخته بودم، فقط نتیجه دو سال از همه عمرم بود. گاهی با خودم می‌گفتم، مگر می‌شود کسی همه زندگی‌اش را به دو سال ببازد؟ مگر می‌شود همه چیز را رها کند و حکم آدمی را داشته باشد که حیات نباتی دارد؟! اما خب باختن و چطور باختن، آن قدر تعیین کننده است که این دو سال هیچ، حتی یک لحظه برای ویران شدن کافیست! حالا بعد هشت سال ماندن در این برزخ و دست و پا زدن در این آب راکد، برای از نو بنا شدن توانی بود؟ بهانه‌ای وجود داشت؟ کورسوی امیدی پیدا می‌شد؟