سبد سفارش شما خالی است!

دین اسلام برای اتمام حجت به تمام انسان‌ها تا روز قیامت، معجزه‌ای جاوید یعنی قرآن را به انسان‌ها عرضه کرده است که به سبب اعجاز آن، کلمات و آیات و سور آن غیرقابل تحریف است و این برای پاسخ به نیاز انسان‌ها در راستای ابلاغ بدون خطا و اشتباه پیام وحی است. ولی نیاز دیگر فطری، ابلاغ معانی و مراد اصلی آیات قرآنی است که باید بدون خطا به انسان‌ها عرضه شود. توجه به نکته‌ی اخیر روشن می‌کند که تفسیر و بیان بدون خطای دین، از وظایف انبیا است که قرآن کریم این وظیفه را بر تمامی انبیا و به طور خاص بر پیامبر اکرم (ص) بیان کرده است. نیاز به ابلاغ معانی بدون خطای قرآن و تفسیر حقیقی آن، از نیازهای ثابت فطری انسان‌ها است که لازمه‌ی آن استمرار وجود معصوم (ع) در میان انسان‌ها است تا حقایق قرآنی و دینی را آن‌چنان که هستند به مردم ابلاغ کرده و به نیاز فطری آن‌ها پاسخ دهند. یکی از نکات قابل توجه در تفسیر آیات قرآنی به وسیله‌ی اهل بیت (ع) توجه به شیوه‌ی استناد آن بزگواران به آیات قرآنی است، یعنی این که اهل بیت و به خصوص امام علی (ع) چگونه قرآن را به مخاطبین ابلاغ فرموده و در این ابلاغ به کدام موضوعات استناد کرده‌اند. محور اصلی پژوهش حاضر، مطالعه در روایات تفسیری اهل بیت (ع) و مقایسه‌ی آن روایات با یک‌دیگر، سپس مشخص کردن چگونگی استناد اهل بیت (ع) در بیان مراد آیات قرآن است. نکته‌ی حایز اهمیت این است که مقایسه‌ی میان شیوه‌ی استناد امام علی (ع) به آیات قرآنی با استنادهای دیگر ائمه به این گونه نیست که در این مقایسه، وجوه اختلاف آن آشکار شود بلکه علم ویژه‌ی اهل بیت (ع) به طور عام و علم تفسیر به طور خاص بر یکسان بودن شیوه‌ی آن‌ها در بیان حقایق دلالت دارد. زیرا بیان ائمه‌ی معصومین (ع) علاوه بر اتصال به یک‌دیگر، ختم به سخنان پیامبر اکرم (ص) می‌شود و این امر یکی از دلایلی است که شیعه، اقوال اهل بیت (ع) را اگر چه از پیامبر (ص) نقل نکنند در شمار حدیث می‌آورند زیرا به اعتقاد شیعه آن‌چه از ائمه رسیده، قول و فعل رسول‌الله است.