سبد سفارش شما خالی است!

عارفان حقیقی؛ خود را نمی‌شناسانند؛ «شناخته می‌شوند». حقیقی‌ترین عارفان، پس از نزدیک شدن به مقصد، تازه درمی‌یابند که مراد حقیقی (خدا و اهل بیت (ع))، از آنان خدمت به مردم را خواسته‌اند؛ بنابراین خود را وقف زیستن میان مردم و گره‌گشایی از کار دیگران کرده‌اند. کربلایی «احمدمیرزا حسینعلی تهرانی» یکی از آن عارفان بود. در زندگی کربلایی فراز و فرودهای عجیبی وجود داشته است. کم‌تر عارفی مانند آن بزرگوار تلخی روزگار را چشیده است. نگارنده معتقد است در وجود کربلایی مجموعه‌ای از تنگ‌دستی، نزدیکی به خدا، دل‌سوختگی از مردم روزگار، عشق به بندگان خدا، حکمت و شور حسینی و... جمع بوده است. در کتاب حاضر ضمن به تصویر کشیدن دورة کودکی، جوانی و کهنسالی کربلایی احمد میرزا حسینعلی تهرانی به مرور سخنان و حکمت‌های دل‌نشین و راهگشای آن زنده‌یاد پرداخته شده است. همچنین خاطره‌هایی از نزدیکان و دوستان ایشان به قلم تحریر درآمده است.