سبد سفارش شما خالی است!

مولانا جلال‌الدین بلخی، طنز را وسیلة القای حکمت و حکمت را وسیلة القای شادی و نشاط معنوی قرار داده است. او هرگز به بیان طنز محض، که فقط خندة ظاهری به همراه می‌آورد، نپرداخته است. به همین دلیل در هریک از طنزهای او چندین نکته عرفانی، اخلاقی، اجتماعی و فرهنگی دیده می‌شود. مولوی مواد خام طنزهایش را از عالم خارج گرفته است. به عبارت دیگر طنزمایه‌اش مستند به امور فردی و اجتماعی و انسانی و حیوانی است؛ اموری که مردم به نوعی با آن سروکار دارند. کتاب حاضر به بررسی طنز در آثار مولانا جلال‌الدین محمد بلخی با بازنویسی داستان‌هایی از مثنوی به نثر و درج ابیاتی از داستان به نظم اختصاص یافته است. عناوین برخی از داستان‌ها عبارت است از: شاگرد احول؛ خالکوبی قزوینی؛ درس عبرت؛ زندانی مفلس؛ و حج با یزید.