سبد سفارش شما خالی است!

نهمین شماره از این کتابچه، دربرگیرنده‌ی مباحثی است در خصوص هنر و زیبایی‌شناسی در شرق آسیا که نگارنده ضمن اشاره به مغایرت تمدن‌های شرقی یعنی هند، چین و ژاپن بامفهوم جدید هنر در غرب خاطرنشان می‌سازد: "در هیچ‌یک از این تمدن‌ها ما کلمه‌ای را پیدا نمی‌کنیم که با مفهوم جدید هنر، هم‌معنی باشد. به بیان دیگر، صورت جدید هنر که در عباراتی مانند دانشکده‌ی هنری، فصل‌ نامه‌های هنر، رشته‌ی پژوهش هنر، موزه‌ی هنرهای زیبا، موزه‌ی هنرهای معاصر و... ظهور و بروز پیدا می‌کند، اساسا با آن‌چه در تمدن‌های شرقی بوده است، تفاوت دارد. در تمدن ما نیز هنر به معنای art نبوده است. در تمدن‌ ما هنر به معنای فضیلت و حسن می‌گرفتند در مقابل عیب. یعنی هنر، خوبی است، سجایای روح است و این از خود لفظ هنر که در ریشه‌ی اوستایی خودش به معنای نیک مرد و خوب مرد آمده است، آشکار است. هم‌چنین علم مستقلی که متکفل بحث در مبانی هنر و زیبایی باشد، علمی که در غرب به آن Aesthetics (زیبایی شناسی) می‌گویند، در تمدن‌های شرقی پدید نیامده است. البته پدید نیامدن این علم، نقصان تمدن‌های شرقی نیست، بلکه اقتضای این تمدن‌هاست و...".