سبد سفارش شما خالی است!

در کتاب حاضر سعی بر آن است تا سیمای زن در ادبیات حماسی ایران با تکیه بر نگاه فردوسی خالق «شاهنامه» ترسیم شود. در شعر فردوسی زن نقشی تاریخی ایفا می‌کند. فردوسی تلاش می‌کند با نگرش توصیفی بیان کند که زن از طهارت، شأن، منزلت و حرمت و اعتبار خاصی برخوردار است. بزرگترین شاخص و جلوة زن در «شاهنامه» این است که از آن به عنوان موجودی خرمند، هنرمند، صاحب رأی و وفادار به همسر و در مواردی هم فتنه‌انگیز سخن رفته است. در این کتاب، داستان «بیژن و منیژه» و «خسرو و شیرین» با توجه به نقش زن در این دو داستانِ عاشقانه و حماسی مورد توجه بوده است.