مدیریت (در ایران و اسلام و غرب)
عالمان جامعهشناسی و متفکران سیاسی عقیده دارند که انسان بر اساس طبع خویش، موجودی اجتماعی است؛ به این معنا که در ساختار خلقت او نیاز غریزی یا عاطفی به زندگی مشترک با همنوعان خود دارد. انسان در اجتماع متولد میشود، رشد میکند و به تکامل میرسد. اقتضای تداوم حیات اجتماعی این است که هم تعارض بین علایق و ارادههای شخصی افراد با وضع حدود و مقررات از بین برود یا کاهش بیابد و هم تعارض میان ارادههای شخصی افراد با اهداف و امیال مشترک جامعه حل شود. برای وضع قوانین و اجرای آنها به نهاد مدیریت نیاز است. مدیریت با سازمان دادن به فعالیتهای شخصی، انسانها را به سوی تامین احتیاجات مشترک سوق میدهد. نگارنده در کتاب حاضر ضمن تاکید بر ضرورت مدیریت در جامعه، مدیریت و رهبری را در جامعهی ایران و نیز در دین اسلام و غرب بررسی و این سه حیطه را با یکدیگر مقایسه مینماید. در پایان نیز به بحث روانشناسی رفتار سازمانی میپردازد.