سبد سفارش شما خالی است!

معنای "سکر" از نظر صوفیه، حالت خاصی بود که بر اثر محبت انسان نسبت به پروردگار پدید می‌آمد. به طور کلی، محبت یا عشق، چه در معنای عرفانی و چه غیرعرفانی، مراتب و درجاتی داشت که بعضی از صوفیه از قدیم آن‌ها را به مراتب و مراحل شرب و باده‌نوشی تشبیه می‌کردند. اولین مرحلۀ باده‌نوشی چشیدن باده است و پس از آن نوشیدن جام‌های باده یکی پس از دیگری تا جایی که شخص کاملا مست و از خود بی‌خود می‌گردد. همین تعابیر را صوفیانی که ارباب معانی خوانده می‌شدند برای بیان درجات محبت و حالات محب به کار بردند. اولین مرتبه را ذوق خواندند و مرتبۀ بعد را شرب و آخرین مرتبه را سکر و بی‌خودی. بنابراین سکر از نظر صوفیه‌ حالی بود که از غلبۀ محبت انسان به حق تعالی پدید می‌آمد. کتاب حاضر کوششی است برای درک مضامین و تعبیرات استعاری زبان شعر صوفیانه ـ عاشقانۀ پارسی که مباحث آن بدین‌قرار است: ورود عشق به تصوف و زبان شعر صوفیانه؛ محبت و عشق، از فلسفه به تصوف؛ عشق در شعر صوفیانه؛ معنای حقیقی و معنای عرفان شراب؛ پیدایش معنای مجازی باده در شعر پارسی؛ سیر تحولات معنای عشق (عشق حقیقی، عشق مجازی)؛ عشق مجازی و بادۀ الست؛ عشق کیهانی؛ و باده در عرفان.