سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در کتاب پژوهشی حاضر با بررسی سه نظریة مطرح در سیاست بین‌الملل یعنی نظریة «سازه‌ انگاری»، «همگرایی» و «وابستگی متقابل» و نیز با بیان مبانی و مفروضات آن در صدد است که اثبات نماید نظریة همگرایی به‌عنوان چارچوبی نظری برای پیشبرد رویکرد امت اسلامی و منطقه‌گرایی مورد نظر در سند چشم‌انداز 1404 با ملاحظات خاص خود قابل بهره‌گیری است، اما تعامل ایران با نظام بین‌الملل در کلیت یک سیستم قابل معنایابی بر اساس نظریة همگرایی نیست. البته دو نظریة «سازه انگاری» با رهیافت ساختار ـ کارگزار و «وابستگی متقابل به صورت ترکیبی» چارچوب مفهومی مناسبی برای تعامل اثربخش و سازندة ایران در نظام بین‌الملل به‌دست می‌دهد. در این مسیر مؤلفه‌های تعامل مؤثر و سازندة ایران در نظام بین‌الملل معرفی و دربارة هر یک توضیح داده شده است. این مؤلفه‌ها عبارت‌اند از: رویکرد توسعه محور، امتناع سازی و مجموعه‌سازی، خلق متحد راهبُردی، توجه به هنجارهای بین‌الملل، به‌کارگیری بهینة زبان و ادبیات سیاست بین‌الملل، پرهیز از رویکردهای تقابلی، همزیستی مسالمت‌آمیز، چندجانبه گرایی و... .