سبد سفارش شما خالی است!

دکتر "احمدعلی بهرامی"؛ در خانواده‌ای از صاحب‌منصبان سلاطین قاجار و گارگزاران سلسلۀ پهلوی اول در سال 1919 و در هنگام قرارداد بین ایران و انگلستان چشم به جهان گشود. خانوادۀ پدری وی، تمامی اهل تفرش بودند و پدرش فضل‌الله بهرامی، رئیس تالیفات اوایل حکومت رضا شاه بود و بعدها مسئولیت ثبت احوال و بلدیۀ تهران را عهده‌دار شد و سرانجام به مقام استانداری و وزارت رسید. وی در کانون خانوادۀ پدری به ویژه نزد پدرش با شیوۀ زمامداری آشنایی یافت و در بین خانوادۀ مادری نیز، که همه از شاهزادگان قاجار بودند، از جمله دایی‌اش، سلیمان میرزا اسکندری، بنیان‌گذار نهضت سوسیالیستی در ایران، با رمز و راز مبارزۀ سیاسی، انس گرفت. وی به سال 1938 پس از اخذ دیپلم به منظور ادامۀ تحصیل به بلژیک، محل ماموریت عمویش مسافرت نمود که در آن‌جا وزیرمختار بود. با فرارسیدن جنگ جهانی دوم در ژنو سکونت گزید و موفق به اخذ درجۀ لیسانس در رشتۀ حقوق گردید. با پایان رسیدن جنگ به ایران بازگشت و در وزارت عدلیه و سپس وزارت کار مشغول بررسی و ترجمۀ قوانین بین‌المللی شد. نتیجۀ بخشی از تلاش‌های او، تحریر مقالات متعددی در مجلۀ کار است. او در این مقالات توجه به نیازهای کارگران و جامعۀ کار و اتحادیۀ کارگران را مورد تاکید قرار داده است. او به بررسی قوانین بین‌المللی کار هم‌چنان ادامه داد تا این که در سال 1339/1960 به عنوان وزیر کار در کابینۀ شریف‌امامی منصوب شد. هنگامی که برای اولین‌ بار، کنفرانس اسلامی در کشور مغرب برگزار گردید، در بهبود روابط ایران با کشورهای غربی و به خصوص دولت مصر گام بزرگی برداشت. از دیگر فعالیت‌های او می‌توان به چاپ نشریه‌ای به زبان فرانسه، به نام سیمای ایران، اشاره کرد که در راستای آشنایی با فرهنگ، تاریخ، ادبیات و میراث باستانی کشور تالیف می‌گردید. نوشتار حاضر، زندگی‌نامۀ خودنوشت دکتر احمدعلی بهرامی است. در این زندگی‌نامه به اقدامات و تلاش‌های او در از بین بردن فقر و ظلم اشاره شده است.