اکبردایی محمد (داش آکل)
داستانهای فارسی - قرن 14
این کتاب براساس داستان واقعی پیرامون افرادی است که به آنها «عیّار» گفته میشد. پیرامون این کتاب عنوان شده است: «عیّاری از پیش از اسلام تا قرن چهارم با معنا و مفهوم جوانمردی همراه بود. از آن پس با روی آوردن برخی از عیّاران به فریبکاری و رفتارهای نامردمی، اصطلاح «طرّار» در برابر عیّار رواج یافت که بیشتر بهمعنای راهزنی و شبگردی بود. این گروه اجتماعی در فرازونشیبهای تاریخ ایران در شهرها در تحولات اجتماعی نقشآفرین بودند. این نقش در ادواری کمرنگ و در دورههای دیگر پررنگ بود. نابسامانی در ساختار سیاسی و اجتماعی در دوره قاجار و بهویژه عهد ناصری، بیعرضگی والیان، ناامنی در شهرها، ارتباط لوطیان با کانونهای قدرت، نفوذ و قدرت آنها در محلات، انسجام گروهی و بیباکی و جسارتهای فردی لوطیان موجب قدرت گرفتن این گروه و نقش آنها در تحولات اجتماعی در این دوره شد. در شهرهای تهران، اصفهان، تبریز و شیراز این گروه در تحولات سیاسی، در ایجاد بلوا و حتی در انقلاب مشروطیت نقش مهمی ایفا کردند...».