سبد سفارش شما خالی است!

هر چند واژه مرکب مردم‌سالاری دینی، جدید و به تاریخ پس از انقلاب اسلامی مربوط می‌شود؛ اما به لحاظ محتوا، مطالبه تمامی تاریخ معاصر ایران بوده و پس از گذشت قریب به دو قرن، همچنان مطالبه سپهر اجتماعی، سیاسی و حتی شخصی در گفتمان جمهوری اسلامی باقی مانده است. مدون کردن این مطالبه به شکل رسمی و در قامت یک نظام سیاسی به انقلاب 1357 باز می‌گردد. با پیروزی انقلاب و برقراری جمهوری اسلامی و تدوین قانون اساسی، سعی گردید این ترکیب شکل رسمی و نهادینه بیابد. چالش زبانی از نوع مفصل‌بندی مدلولی و عدم هژمونیک شدن مدلولی، هستی ترین چالش روبروی تثبیت مردم‌سالاری دینی است. گفتمان‌های متفاوت از هر سو نتوانسته‌اند دال جدی مردم‌سالاری دینی که به خود مفصل‌بندی کرده و معنای خاص و ویژه خود را تثبیت و هژمون سازند. این حالت به نوعی تعلیق و تعویق معنایی - مدلولی در مورد این دال جدی انجامیده است. مجادله بین دلایل ساختاری یا کارگزاری در عدم تثبیت مردم‌سالاری دینی، تنها پس از این مرحله قابل پیگیری است. تعویق و تعلیق معنایی – شناختی، یا آنومی مدلولی موجب می‌شود که سرگردانی و بی‌هنجاری در حیطه‌های ساختار و کارگزار نیز حادث شود.