سبد سفارش شما خالی است!

حسین بن علی (ع) با وجود هر شرایطی حاضر به بیعت با یزید نشد. مهم نیست که لشگریان یزید بی‌شمار بودند، مهم این است که امر به معروف و نهی از منکر انجام شد و این امر به حسین آزادی فراگذشتن از موقعیت‌های مکانی و زمانی را داده است. حسین بن علی می‌فرماید: «من نه برای تکبر و هوس‌رانی بلکه برای احیاء دین جدم قیام کردم». این حماسه، تقابل دو شخص یا دو قبیله نیست، بلکه تقابل دو اندیشه است؛ یکی اندیشه‌ای که معنای باطل می‌پروراند و پیرو سه عامل غرور، زور و تزویر است و منتهی به بی‌معنایی می‌شود و دیگر اندیشه‌ای که با این سه عامل مبارزه می‌کند. حسین بن علی پس از شهادت یارانشان فرمود: مرگ بهتر از پذیرفتن ننگ است، من حسین بن علی هستم و در راه آیین پیامبر (ص) کشته می‌شوم، جدم رسول‌الله و مادرم فاطمه دختر پاک احمد است و کتاب خدا پیش ماست... اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید... در این میان زینب چه کرد و چگونه به شهادت حسین و یارانش و هم‌چنین به اسارتشان معنا بخشید؟ او در کاخ ابن زیاد سخن خود را چنین آغاز کرد: سپاس خدای بزرگ را که به خاندان محمد این همه افتخار عطا کرد؛ افتخار نبوت، امامت و شهادت. و سپس ادامه داد... همۀ مصیبت‌هایی که در راه خدا دیدم، برایم زیبا بود. .... حسین حق است چه کشته شود و چه زنده بماند... نگارنده در این کتاب با نگرش روان‌شناسی، سخنان حضرت در شام، مدینه و قبل از نبرد؛ رفتار حضرت؛ رفتار و اندیشه‌های بازماندگان، ابعاد نهضت؛ و کلام امام در منی و عرفه را بررسی می‌کند.