تاریخ ادب فارسی در پاکستان (از زمان جهانگیر تا زمان اورنگ زیب عالمگیر) (1605 تا 1707 میلادی) (1014 تا 1118 هجری)
مجلد دوم از مجموعه «تاریخ ادب فارسی در پاکستان» از لحاظ تقسیم جغرافیایی و سیاسی مشتمل بر پنج مرکز ادب است، یعنی مرکز لاهور (پنجاب)، کشمیر، سند، وادی پیشاور، و بنگال. در این مراکز از نویسندگانی یاد شده که یا زادگاهشان یکی از این مراکز بوده است، و یا بیشتر عمر خود را در آنجا سپری کرده و یا در مراکز مذکور وفات یافتهاند. همچنین از سلاطین، حکام و امرایی سخن رفته است که در این مراکز برای مدتی حکومت داشته و برای ترویج و گسترش زبان و ادب فارسی کوشیدهاند. نیز آثار نویسندگان و شاعران، مورخان، و تذکرهنویسان این دیار معرفی گردیده است. برخی از این افراد عبارتاند از: شاه ابوالمعالی؛ چند ربهان برهمن لاهوری؛ منیر لاهوری؛ ملاشاه؛ سلطان باهو؛ عطاءالله رشیدی؛ محمدصالح کنبوه؛ و غنی کشمیری.