تئاتر سمبولیست: سرآغازها، سرچشمهها، پیشتازان و نویسندگان
نویسنده در کتاب "تئاتر سمبولیست"، آثار نویسندگانی را بررسی میکند که "شکوفایی سمبولیسم را تدارک دیدند و در تئاتر، تجلی ویژه این جنبش بودند: سرایندگان که از واگنر و مالارمه تاثیر بسیار پذیرفتند و نمایش واقعیتهای روزمره و پیش پا افتاده را با تئاتر اندیشه و تخیل، با استعارهها و تصاویری شگفت، و نیز آمیختهای از هنرهای گوناگون، جایگزین کردند". وی خاطرنشان میکند:" در حقیقت مالارمه بنیانگذار و تقریبا قانونگذار سمبولیسم است همانطور که ویلیه دولیل ادان نوید دهنده و رمی دوگورمون منتقد این جنبش است". علاوه بر مالارمه آثار این نویسندگان نیز بررسی میشود: ویلیه دولیل ادان، ادوار دژاردن، ژوزفن پلادان، موریس مترلینک، سن پل رو، المیر بورژ، هانری سینوره، پل کلودل و فرانسی جم. در کتاب تصریح شده است: "جنبش سمبولیست (نمادگرا) که اواخر قرن نوزدهم شکل گرفت، در زمینه ادبیات فرانسه و حتی در تاریخ ادبیات، پدیدهای یگانه و بیسابقه بود. و این، نه تنها به سبب نوآوری در بیان شاعرانه و اجرای نمایشنامه، بلکه به ویژه به علت الهام والای گروه معدودی از نویسندگان که دستخوش وسوسه "شعر ناب" و بیتاب "مطلق" بودند و میکوشیدند تا شعر و هنر را تا سر حد شکوهمندی یک مذهب رفعت بخشند: زیرا اثر هنری بیش از هر چیز باید نشانهای از ایمان باشد. در حقیقت پیروان سمبولیسم در قلمرو تئاتر با ابتذال و انحطاطی که در قرن نوزدهم بر صحنه تماشاخانهها حکمفرمایی میکرد، مخالفت ورزیدند و به هنری آرمانگرا، اخلاقی و فلسفی گرایش نشان دادند که هم نهادی از شعر، موسیقی و نمایش بود و هم اندیشهای ژرف و معنوی را دربر میگرفت... در یک جمعبندی کلی میتوان گفت که سمبولیسم قبل از هر چیز دورانی را تداعی میکند که نویسنده حرفهاش را وظیفهای مقدس میدانست و با ایمان و اعتقادی راسخ، خود را وقف شعر میکرد...".