سبد سفارش شما خالی است!

«پونه» که نقاشی «فوتوریست» است در پی دیدن یک خواب و به ‌دنبال یافتن سوژه برای نقاشی‌های خود به شهر چالوس نقل ‌مکان می‌کند. نویسنده از اقامت پونه در عمارت کلاه‌فرنگی و دیدار او با مرد عجیبی که در این خانه زندگی می‌کند پلی ساخته است میان زمان حال و سال‌های بعد از کودتای 28 مرداد 1332. «کوهسار»، مُرده‌ای است از گور برخاسته با تن‌پوش پوسیده که در دیواره‌‌های رگ‌های توخالی‌اش مورچه‌ها لانه ساخته‌اند. او که تندیس گچی‌اش بر سمنتی درگاه عمارت قرار دارد با پونه از خاطرات خود می‌گوید؛ از تبعیدش به جزیره‌ خارک و از روزمرگی‌های زندانیان سیاسی، از کشته‌های 30 ‌تیر و از زندان زرهی. در این میان، نویسنده به درستی با افزودن درون‌مایه‌ عشق به داستان از تلخی و گزندگی سختی‌ها و مشقات زندانیان سیاسی تبعیدشده، کاسته است و دنیایی ساخته، آرمانی و زیبا از عشقی روحانی. یعنی دنیایی که راوی با پناه ‌بردن به طبیعت به امید یافتن و ترسیم آن در نقاشی‌های خود بوده است. این مهم را نویسنده با خلق دنیاهای تودرتویی که در تقابل یکدیگر قرار دارند بی‌آنکه اشاره‌ای مستقیم به آن داشته باشد برای خواننده ترسیم کرده است، دنیایی آرمانی که تنها در کُنه بشر و در پنهان‌ترین زوایای وجودی‌اش قابل یافتن است.