سبد سفارش شما خالی است!

ادبیات فارسی به سبب پیشینه و پشتوانه‌های متنوع و تاریخی خود، جلوه‌گاه پرباری از ملاحظات هرمنوتیکی است. صرف‌نظر از متون عرفانی در متون غیرعرفانی نیز نمونه‌های بسیاری از نگاه‌های هرمنوتیکی را می‌توان مشاهده کرد که از آن جمله است: کلیله و دمنه، مرزبان‌نامه، روضه العقول و... در میراث ادبی فارسی به نمونه‌های قابل توجهی از نکته‌های نظری در باب تاویل نیز برمی‌خوریم که می‌توانند گویای نوعی معرفت هرمنوتیکی تلقی شوند. با این حال التفات مستقیم به زمینه‌های تاویلی و کارکردهای هرمنوتیکی در ادبیات ما سابقه‌ی کم‌تر از نیم قرن دارد که اغلب از سیر نوشته‌ها و سخنان فلسفه‌دانان آشنا به مبانی فکری و فلسفی مغرب‌ زمین و ترجمه‌ی آثار مرتبط با این زمینه حاصل شده است. کتاب حاضر در دو بخش تلاشی است برای ساده‌سازی مفاهیم مرتبط با هرمنوتیک و نظریه‌های ادبی. بخش اول به تعاریف و نظریه‌هایی در زمینه‌ی هرمنوتیک و بخش دوم به مبحث تاویل در فرهنگ اسلامی و ادبیات فارسی اختصاص یافته است.