مردمشناسی ایرانی: چالشها و پرسشها: گفتوگو، همآیی و هماندیشی اندیشمندان و مردمشناسان ایرانی
تاکنون کتابها و آرای مردمشناسان ایرانی به طور جدی مورد بحث و بررسی قرار نگرفته است. واقعیت آن است که بدون مرور انتقادی اندیشهها و ایدهها، نقاط ضعف و قدرت آنها آشکار نمیشود. مردمشناسی و آثار آن نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ راهی که به اندیشهای مستحکم در این ادبیات ختم میشود، یگانگی افراد متفاوت در یک رویکرد متحد است؛ یگانگیای که محتوایی انتقادی را دربردارد. سادهانگاری است اگر گمان کنیم که بدون نقد، عمق و ژرفای نظری در ادبیات مردمشناسی به دست میآید، شاید به همین دلیل است که مجلات علمی مردمشناسی جهان چون "مردمشناسی آمریکایی" و "قومشناس آمریکایی" تا این اندازه به نقد کتاب اهمیت میدهند. کتاب حاضر نیز گامی در این راه به شمار میآید. کتاب شامل سلسلهای از نشستهای پژوهشکدۀ مردمشناسی (26 نشست) میباشد که هدف از برگزاری آنها بازاندیشی و آثار مردمشناسی و ادبیات میان رشتهای مرتبط با آن بوده است. مرور انتقادی این آثار، اشراف بیشتری به نظرگاه ما نسبت به نیازهای مطالعاتی در این شاخه از علوم اجتماعی خواهد داد. موضوع برخی از نشستها عبارتاند از: نقد کتاب مستطاب آشپزی از سیر تا پیاز اثر نجف دریابندری، زن و فرهنگ اثر محمد میرشکرایی و علیرضا حسنزاده، فرهنگ نظریههای فمینیستی اثر فیروز مهاجر و...، عزیز و نگار اثر یوسف علیخانی، افسانۀ زندگان اثر علیرضا حسنزاده، و عشق و شعبده اثر نغمه ثمینی.