سبد سفارش شما خالی است!

موضوعِ ایمان جناب ابوطالب در میان اهل سنت با اختلاف فراوانی همراه بوده است و پیوسته تلاشی گسترده برای کافر و دوزخی قلمداد کردن ایشان صورت گرفته است و حدیث «ضحضاح» هم در همین راستا جعل شد. دشمنی با فرزند او، امام علی بن ابیطالب (ع)، مهم‌ترین علت دامن زدن بدین موضوع مخصوصا در میان اهل حدیث، سلفیّه، ناصبی‌ها و تکفیری‌ها بوده است. «محمد بن رسول برزنجی شافعی»، عالم سنی قرن یازدهم هجری، دقیقا برخلاف این جریان حرکت کرده و با تألیف کتاب «بغیه‌الطالب لایمان ‌ابیطالب» در صدد پاسخگویی به این اتهام برآمده است. در این کتاب برزنجی شافعی نخست بحثی نظری درباره معنای ایمان و اسلام کرده است و درنهایت ایمان قلبی را بدون اقرار زبانی - از روی تقیه - برای احراز مسلمانی کافی دانسته است. وی سپس با ادله حدیثی و تاریخی در پی اثبات ایمان ابوطالب برآمده است. از شواهد او، حمایت ‌های بی‌دریغ ابوطالب از پیامبر، اخبار و گزارش‌ هایی که ابوطالب از معجزات و سخنان پیامبر نقل کرده، اشعار فراوان او در تصدیق نبوت حضرت محمد (ص)، روایات منقول از امام علی (ع) در اثبات اسلام ابوطالب و دستور امام علی (ع) برای حج گزاردن به نیابت از پدرشان است.