سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در این کتاب بر آن است تصویری روشن از زندگی و شعر زنان ایرانی ـ از کهن‌ترین ایام شکل‌گیری شعر فارسی، یعنی از دوره "رابعه قزداری "تا عهد "فروغ فرخزاد "ـ به دست دهد ;طی آن زمینه‌های اجتماعی و تاریخی ظهور شاعران و تنگناهای آن را بررسی نماید .مطالب نخستین کتاب، درباره "رابعه قزداری "است که چگونه در اثر تعصبات جامعه تاریک اندیش، در راه عشق جان باخت .بخش بعدی کتاب نیز، شرحی است از زندگی، محیط اختناق، و ویژگی‌های شعری "مهستی گنجه‌ای "و "شاهزاده جهان ملک "که در پی آن، نویسنده از دوره مربوط به آغاز قرن دهم تا آغاز قرن سیزدهم، تحت عنوان" :دوره دگردیسی " یاد کرده خاطر نشان می‌کند" :با توجه به این حال و هوا و کمی شمارگان شاعران برجسته مذکری که تا آن زمان کدخدایی خود را در ادب پارسی حفظ کرده بودند نباید به طلوع شاعران زن بسیاری در این زمان اندیشید و از این سرودسازان ساده مستوره که جامعه غالب آنان را ناقص‌العقل، محتاله و ویران‌گر می‌دانست، جز بانگی کوتاه صدای دیگری به ما نرسیده و در درازنای این گردباد فرهنگی بیشترین آثار آنان، به سان هویت اجتماعی‌شان ناپدید گشته است ."نویسنده ظهور شاعران زن ایرانی را از دوره فتحعلی شاه قاجار و پس از آن، چشمگیرتر می‌یابد ;به گونه‌ای که حتی برخی از آنان در محافل ادبی حضور می‌یابند و بیش و کم از خود نامی بر جای می‌نهند که از آن جمله‌اند : قره‌العین، مریم خاتون آبادی، عالم تاج قائم مقامی و دیگران که پس از آن به تفصیل از زندگی و شعر "پروین اعتصامی "و "فروغ فرخزاد "سخن می‌رود .