سبد سفارش شما خالی است!

بیش‌تر پدر و مادرها، دانسته یا ندانسته، با نظارت‌های زیاده و ناسالم، از مسیر اصلی تربیت فرزندان منحرف می‌شوند که حاصل آن، سستی و فرسودگی پایه‌های حیات روحی فرزندان و در نتیجه، اغتشاشات گسترده در حیطه‌ای بزرگ‌تر از آن فرد و خانواده‌اش است. پدر و مادری که دریچه‌ی دیده و دل، هر دو، را می‌بندد و به نام تربیت و آموزش، ذهنیت‌های نابارور و افکار گاه منسوخ و خواسته‌های اجابت‌نشده‌ی خود را بر فرزندان تحمیل می‌کنند، به جای فردی سالم، موجودی را بر دامان جامعه می‌گذارند که به زحمت می‌تواند از جانب خود حرفی برای گفتن داشته باشد؛ چرا که هراس‌های ضمن بزرگ‌شدن موجب شده‌اند که به فراموشی، بی‌شهامتی و بی‌اعتمادی سوق یابد. با توجه به این که خانواده جایگاهی است که همه‌ی اعضای آن، سهمی یکسان از آن دارند، بنابراین، کسی نباید با اعمال زور و اجبار و وضع قوانین نامتعارف و خودخواسته‌ی انضباطی و اعتقادی، این احساس را در دیگران برانگیزد که آنان میهمانان ناخوانده و مزاحم هستند. نگارنده در مجموعه‌ی حاضر به کاوش علت یا علت‌های چنین برخوردهایی از جانب پدر و مادر می‌پردازد و در نهایت برای درمان آسیب‌های دوران تربیت خردسالی، راه‌حل‌هایی عرضه می‌کند.