سبد سفارش شما خالی است!

بحران‌های بزرگ تاریخ، چهره‌ای ژانوسی دارند. از سویی ریشه درگذشته دارند، به این معنا که محصول مجموعه‌ای از ناکامی‌ها، ناکارآمدی‌ها، ناهماهنگی‌ها و ناشایستگی‌هایی هستند که طی سالیان دراز انباشته شده و لاینحل باقی‌ مانده‌اند. چنانکه «جرد دایموند» به ظرافت اشاره کرده: «بحران‌های معدودی به‌طور غیرمنتظره و بدون پیشینه رخ می‌دهند» و «برعکس اکثر بحرانهای فردی و ملی، نتیجه نهایی تغییرات تطوری بوده‌اند که در سالیان مختلف بسط می‌یابند». بنابراین، «بحران درواقع نوعی درک ناگهانی یا اقدام ناگهانی نسبت به فشارهایی است که در خلال مدت‌های مدید شکل گرفته‌اند». اما بحرانها از سوی دیگر، آبستن تحولات بزرگ آینده‌اند. بحرانهای بزرگ در طول تاریخ، سرمنشأ تصمیمات، تغییرات، بازنگری‌ها و بازآرایش‌های بزرگ بوده‌اند. پس فهم بهتر بحران، هم به درک بهتر گذشته در بستر وضعیت کنونی مدد می‌رساند و هم می‌تواند به ساختن بهتر آینده کمک کند. نویسنده در این کتاب، تلاش می‌کند با رد تحلیل‌های مختلف، تفاوت در شیوه‌ها و الگوهای حکمرانی را به‌طورکلی و حکمرانی بحران را به‌طور خاص در کانون تحلیل خود از کارنامه‌های متفاوت کشورها قرار دهد و دستاوردهای حاصل را بررسی کند.