سبد سفارش شما خالی است!

این کتاب به بررسی مواضع فرهنگی، سیاسی، و اعتقادی روشنفکران سکولار، در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی اختصاص دارد. به تصریح نگارنده: "روشنفکری در این دوره، شدیدا بر صبغه‌ی پوزیتیویستی خود تاکید می‌ورزد و گرایش نئولیبرال، غلبه‌ای تمام‌عیار بر تمامی عرصه‌ها و شاخه‌های حیات فرهنگی، سیاسی، ادبی، و هنر این جریان پیدا می‌کند، روشنفکران ایران در این دوره با تکیه بر گرایش نئولیبرال به ستیز با تفکر اصیل اسلامی، ولایت فقیه و اصول و ارزش‌های انقلاب اسلامی می‌پردازند. شکست و اصول روشنفکران لائیک، چپ‌گرا و مارکسیست در سال 1360 و آشکار‌تر شدن تلاش بی‌حاصل شبه روشنفکران پیشین علیه مقدسات، ارزش‌ها، و سنت‌های ملی و مذهبی مردم، بسیاری از جریان‌های شبه روشنفکری را به سمت مخالفت و مبارزه‌ای نه چندان آشکار علیه اعتقادات دینی و آداب و اخلاق مذهبی سوق داد". نگارنده در پایان برای رفع این مهم، راه‌کارهایی را پیشنهاد می‌کند. از جمله: رفع نقاط مبهم و شفاف کردن اصول و مواد قانونی در خصوص مسائل و پدیده‌های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، و امنیتی با استفاده از دیدگاه‌ها و نقطه‌نظرات کارشناسان و دست‌اندرکاران مربوطه؛ پرهیز از برخورد حذفی توام با خشونت و خصومت با مخالفان قانونی و نهادینه کردن فرهنگ تضارب و تعامل افکار و اندیشه‌ها؛ و پرهیز متصدیان و کارگزاران دولتی، خصوصا روحانیان و مبلغان دینی از دنیا‌طلبی و تجمل‌گرایی و زندگی طاغوتی و غیر متعارف و اشرافی که در بین گروهی از مدیران و روحانیان به چشم می‌خورد.