سبد سفارش شما خالی است!

پژوهشی در مفاد حدیث ثقلین در مورد اثبات مرجعیت علمی قرآن و اهل‌بیت(ع) در استناد به آنها برای مسایل مختلف فقهی و اعتقادی است. در این نوشتار با توجه به همراه بودن و منطبق بودن معارف مندرج در قرآن و روایات معصومین(ع)، به تبیین دیدگاه‌های شیعه و اهل‌سنت در مورد میزان اعتبار کتاب و سنت در استخراج مسایل شرعی و انواع معارف دینی از آنها پرداخته شده است. نگارنده نخست به اثبات صحت و تواتر حدیث ثقلین از منظر شیعه و اهل‌سنت و نقل آن در منابع روایی فریقین پرداخته و نقدهای ارایه شده از لحاظ نقص سند این حدیث را پاسخ گفته و پس از آن با توجه به مفاد این حدیث شریف به اثبات حجیت سخنان اهل‌بیت همانند آیات قرآن کریم و عدم فرق میان آن دو پرداخته است. وی در همین راستا به الزام رجوع به اهل‌بیت در مسایل مختلف دینی به عنوان یک منبع و مرجع مهم دینی برای انواع معارف اسلامی اشاره کرده و حدیث ثقلین را سندی محکم در زمینه ارتباط و پیوند عمیق قرآن و عترت معرفی نموده است.