سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در کتاب حاضر پس از اشاره‌ای کوتاه بر تعریف اصطلاحی واژة «تاریخ» و شرح کتاب‌های تاریخی، به بحث دربارة «تاریخ امامت» می‌پردازد. در این راستا علل و نحوة کاربرد دو واژة «شیعه» و «سنّت» در معنای کلامی آن بیان شده است. اصطلاح شیعه به پیروان حضرت علی (ع) بعد از وفات پیامبر (ص) اطلاق می‌شود. اما اصطلاح اهل سنّت از قرن اوّل به بعد پیدا شد و در عصر عبّاسی رشد کرد. در این مسیر برخی نظریات بی‌اساس دربارة پیدایش شیعه چون: اسطورة عبد‌الله‌بن سبا، ساخته و پرداختة دشمنان تشیع و زنادقه، شرح داده شده است. در پایان نحوة گسترش تشیع در عصر عبّاسیان بیان و برخی از شهرهای مقدّس شیعیان در عربستان، عراق و ایران معرّفی شده است.