سبد سفارش شما خالی است!

از همان سده‌های ابتدایی ورود ادبیات عربی به ایران، عربی‌سرایی برای ایرانیانی که زبانشان فارسی بود اغلب جنبه فضل‌فروشی داشت، زیرا دانستن زبان عربی را فضیلتی بزرگ می‌دانستند و به منظور نشان دادن مهارت خویش در آن به سرودن شعر عربی می‌پرداختند و اگر جز این بود در میان مردمی که آن‌ها را نمی‌فهمیدند و اگر هم می‌فهمیدند دقایق و لطایف و اشارات آن را درک نمی‌کردند. در این کتاب به معرفی شاعران عربی‌سرای ایرانی از قرن اول تا قرن نهم مانند «ابوبکر شبلی»، «ابومحمد خازن»، «ابوسعد همدانی»، «عمادالدین اصفهانی»، «همام تبریزی» و...، پرداخته می‌شود.