سبد سفارش شما خالی است!

در زبان شعری شاعران سبک عراقی، لغات فارسی مهجور به مراتب کم‌تر است و از کاربردهای نحوی کهن به طور چشم‌گیری کاسته شده است. زبان سبک عراقی ما بین زبان خراسانی و زبان سبک هندی است. مهم‌ترین ویژگی‌ زبان در سبک عراقی، آمیزش مختصات کهن و جدید است. در این دوره، به علت از بین رفتن سازمان اداری قدیم تعداد بسیاری از واژه‌های دیوانی ترکی است. ترکیبات و واژه‌های عربی در شعر بیش‌تر شاعران این دوره دیده می‌شود. هم‌چنین زبان شعر این دوره ضمن تازه‌تر شدن، طبیعی است. اما تفاوت اساسی آن با سبک دوره‌های قبل در نرم و لطیف شدن زبان و قرار گرفتن سروده‌ها بر محور احساسات و عواطف است. کتاب حاضر افزون بر ویژگی‌های سبک قرن ششم، نیز ویژگی‌ فکری و ادبی آن و معرفی شاعران این سبک، به مختصات سبک عراقی و معرفی شاعران این سبک اختصاص یافته است.